Artykuł 7 k.p.k. statuuje kluczową dla procesu karnego zasadę swobodnej oceny dowodów. W myśl powyższej zasady sąd dokonuje oceny dowodów w sposób swobodny, a jednocześnie zgodny z wnioskami płynącymi z doświadczenia życiowego oraz z zasadami logiki i prawidłowego rozumowania.
W granicach tak określonej swobody oceny nie mieszczą się ustalenia, które opierają się na uznawaniu dowodów za wiarygodne w sposób arbitralny, dowolny, a nadto w sytuacji, gdy pozostały materiał dowodowy pozostaje z nimi w sprzeczności, a okoliczności sprawy i sama treść dowodu poddają w wątpliwość jego wartość.
W świetle utrwalonej linii orzeczniczej Sądu Najwyższego należy przyjąć, iż ocena dowodu z pomówienia współoskarżonego wymaga stosowania szczególnych kryteriów i wykazywania przez skład orzekający szczególnej ostrożności. Pogląd powyższy znalazł wyraz między innymi w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 3 marca 1994 roku, sygn. akt II KRN 8/94, w którym stwierdzono, iż „pomówienie współoskarżonego może być uznane za pełnowartościowy dowód tylko wówczas, gdy w kontekście określonych ustaleń nie jest sprzeczne z innymi dowodami, a przede wszystkim nie relacjonuje różnych wersji tego samego zdarzenia. Przy ocenie dowodu z pomówienia powinna obowiązywać nie zasada nieograniczonego zaufania, lecz zasada nieufności dopóty, dopóki treść pomówienia nie została uwiarygodniona(…)”.